Fotoalbum
Met Helmut Lotti en Cliff Richard (28 maart 2003)
| Op 28 maart 2003 nam Peter Koelewijn een duet op met Helmut Lotti en Cliff Richard. Dat gebeurde in een studio in Londen en het liedje, “Danny Boy” was bestemd voor de uit te komen CD van Helmut: “Pop classics in symphony”. Voor Peter was dit een unieke gebeurtenis want als achttienjarig jochie, twee jaar voordat hij zelf zijn eerste plaat zou maken, zat hij al bijna met zijn hele hoofd in de juke box van de Eindhovense kroeg “Poort van Kleef” om maar niets te missen van “Move it”, de eerste plaat van Cliff, die juist in die muziek-maschien was gezet.Hij werd een absolute fan van de ruigere nummers van de Engelse zanger zoals “Ready Teddy”, “Do you wanna dance” en “It ´ll be me”. Later nam hij ze zelfs met de Rockets op zijn bühne-repertoire.In het prille begin van de jaren zestig stonden Peter en zijn Rockets in Den Haag in het voor programma van Cliff Richard en de Shadows. De Nederlandse band had zojuist nieuwe versterkers gekregen (die absoluut niet bleken te voldoen) en het geluid was abominabel.De zanger geneerde zich rot, want hij meende Cliff tussen de coulissen te zien. Peter en zijn band begeleidden ook nog Anneke Grönloh. Tot overmaat van ramp donderde een speakerkast van het P.A. van de bühne onder de act van Anneke, die bijna in huilen uitbarstte. Het optreden op die avond vond Peter één van de slechtere in zijn loopbaan en dat als voorprogramma van zijn idool! Hij bleef het hele optreden van Cliff en de Shadows volgen tussen de gordijnen en zag hoe de Shadows hun AC 30 Vox versterkers aan elkaar gelinkt hadden. Wát een sound was dat ! Hij zou het z´n leven niet meer vergeten.In de Londense studio vertelde hij aan Richard dat hij veertig jaar geleden in diens voorprogramma had gestaan, maar gelukkig wist de ster zich daar niks meer van te herinneren...Voor Koelewijn was het dan ook een fantastische ervaring om met Cliff Richard op een andere manier, als producer, te kunnnen werken.De orkestband van “Danny Boy” was afgestemd op de leadstem van Helmut, dus knap hoog voor een mannelijke vocalist omdat Helmut´s bereik nu eenmaal enorm is. Helmut zong moeiteloos de tweede stem bóven het gedeelte waarin Cliff de leadstem zong. Peter wist dat het bijna ondoenlijk was voor een “normale” zanger om die tweede stem te zingen en had voor Richard een tweede stem ónder die van Helmut in gedachten. Hij legde dat de Engelse zanger uit. Maar die wilde daar niets van weten. “I´ll do the same what Helmut has done”, zei hij tegen de Nederlandse producer. Die hield z´n hart vast want de tweede stem er boven was gewoon niet te doen. De eerste keer mislukte dan ook. “Play the tape again”, klonk het door de speakers. “Die gup heeft wél lef”, zei Peter tegen Helmut en beiden wachtten gespannen af wat er ging gebeuren.Cliff Richard gooide alles wat hij had in de strijd en tot vreugde van Lotti en Koelewijn slingerde hij in één keer de tweede stem boven die van Helmut op de tape! “Wát een professional”, sprak de producer later tegen Helmut´s manager Piet Roelen. “Hij hóefde het niet te doen, ´t wás normaal gesproken ook niet te doen maar hij dééd ´t toch ! Wát een kanjer !” Daarover was iedereen ´t eens. En ook dat Sir Cliff een bijzondere aardige man was, wars van allures. Peter Koelewijn wist in die Londense studio dat hij, na vijfenveertig jaar, nog steeds een fan van Cliff Richard was. |
< vorige | overzicht | volgende >